Breuklijn in de aarde
24 mei 2021 - Trabzon, Turkije
Oostwaarts vervolg ik mijn weg door een soms breed uitwaaierend dal ten zuiden van het Pontisch Gebergte. Waar dit gebergte langzaam naar het oosten schuift, beweegt het gebied daaronder naar het westen. Ik fiets dus eigenlijk precies op de (transforme) breuklijn en probeer uiteraard zoveel mogelijk aan de noordkant te blijven, dat scheelt weer (milli-)meters! Het risico op aardbevingen, die met grote regelmaat op deze breuklijn plaatsvinden, neem ik op de koop toe.
Met de temperatuur neemt ook de verbazing van bewoners over mijn onderneming toe. Op steile hellingen stoppen soms auto`s die me water, fruit of zelfs een lift aanbieden. Het enthousiasme nam overigens af nadat mijn gezicht wat gehavend raakte, dit als gevolg van een struikeling waarbij ik met mijn gezicht op mijn fietswiel viel. Gelukkig raakte het wiel daarbij niet beschadigd.
Dat de bergen niet alleen veel vergen van mij, maar ook van mijn fiets bleek toen mijn ‘onverslijtbare’ Rohloff versnellingsnaaf het plotsklaps begaf. Ik bevond me op dat moment in Erzincan, de stad op de breuklijn die in 1939 door een zware aardbeving totaal vernietigd werd. De herbouw werd op een dusdanig pragmatische wijze ter hand genomen, dat zelfs Tripadvisor hier geen bezienswaardigheid meer kan aanwijzen die de moeite waard is. Dat in de top tien ‘begraafplaatsen’ hoog genoteerd staan, is in dit verband veelzeggend.
De vele klusjesmannen en rommelaars in deze stoffige stad zagen geen brood in de reparatie van mijn achterwiel en adviseerden me ermee naar Istanbul te gaan. Maar daar kwam ik nou juist vandaan! Dankzij de inzet van Arjen Juijn, wiens service zover gaat dat hij voor mij een fiets met de juiste naaf van een klant terughaalt, en Dirk (van Judith), zie zorgt dat het nieuwe achterwiel snel in Turkije komt, hoop ik over een paar dagen mijn fietstocht weer voort te zetten. Een ander logistiek genie, mijn zoon Aart die in Breda woont, was -ondanks het aanbod om een retourticket te vergoeden- verhinderd omdat NAC de play-offs speelde…
Ik ga het even rustig afwachten in Trabzon, een stad in het noordoosten aan de Zwarte Zee.
Je lijkt een beetje op Bram Vermeulen( van Frontlinie), zoon van mijn collega van de Pelgrim Mavo.Maar dan net wat anders.Jij zit niet in oorlogsgebied en bent zelf de cameraman, maar allebei gaan jullie het onbekende tegemoet en maakt verbinding met de plaatselijke bevolking, ver van huis en familie.Gelukkig maak jij het mooie in de mens mee in tegestelling tot Bram, die met oorlog en onrecht wordt geconfronteerd.Maar jullie delen allebei je ervaringen.
Volgende week hopelijk een verslag over een soepel lopend fietsje en een geheeld lichaam.
Knuf op afstand!
Ik neem aan dat je met zó’n gezicht én een kapotte fiets toch van alle kanten hulp krijgt aangeboden!
Rust en sterkte!
En dat de neutrale materiaalwagen jou met 100 km. per uur voorbij raast is natuurlijk ook schandalig, dan sta je daar te zwaaien met een defect achterwiel als een roepende in de woestijn. Je beklag doen bij de regering van Turkije heeft natuurlijk ook geen zin, dit omdat Marc Rutten heeft gezegd dat hij zich niet kan herinneren dat Erdogan zijn vriend niet is. Onze nationale voetbal trots uit het verleden Johan Cruyff vertelde altijd dat ieder nadeel zijn voordeel heeft, dat van jou is een aanval op je budget en tijd ,het voordeel: je kan nu wel lekker uitrusten .
Nu nog een tip, vlieg niet over wit Rusland naar huis zelfs een vredelievende fietser is daar niet veilig.