Dagelijks leven in Andhra Pradesh
30 november 2014 - Chennai, India
Ik heb de afgelopen twee weken de nodige kilometers weggetrapt in een van de grootste deelstaten van India, Andhra Pradesh. De start was in Hyderabad, de hoofdstad, waar mijn fiets – zeer verrassend - op de afgesproken dag in puike staat werd afgeleverd. Het enige smetje was dat het afleveradres met watervaste stift op het spatbord was gekalkt. Ik zal het maar als een souvenir beschouwen. Fietsen in Zuid-India is een verademing. Het is hier een stuk rustiger, de wegen zijn goed, er is veel natuur en een afwisselend landschap. Het is er ook een stuk warmer. Niet zo gek, want ik ben (al slapende in de trein – shame on me!) de Kreeftskeerkring gepasseerd en zit inmiddels op 13 graden van de evenaar.
De mensen zijn hier veel minder gewend aan toeristen en vergapen zich aan me alsof ik van een andere planeet kom. Overigens plaatsen ze mij niet in de categorie ‘toerist’, want ik fiets…. De tweede vraag die ze me stellen (na: “Can I take a picture?”) is met welk doel ik hier aan het fietsen ben. Mijn antwoord, dat ik dat gewoon leuk vind, wordt volstrekt ongeloofwaardig en dus onbevredigend bevonden. Soms leidt dat tot een soort van hinderlijk stalkgedrag. De pers duikt er ook al op; ik stond al in vier kranten en was breaking news op een tv zender. Het gevolg was dat ik op straat nu wordt nageroepen met ‘to Chennai’ en ‘Sri Lanka’ en met ‘teacher’ en ‘turist’. Scheelt wel in het vragen beantwoorden.
Mijn dagelijks ritme heb ik drastisch aangepast. Ik sta op als het licht wordt (zes uur), ontbijt, douche (als die er is) en stap op de fiets. Heerlijk om vroeg op weg te zijn; het is nog niet zo druk in de stad, dus ik kom vlot weg en het is niet zo warm. Ik eet en drink regelmatig in de stalletjes die zo om de vijftig meter langs de weg staan en lunch rond half elf. Lunch is ongeveer hetzelfde als ontbijt en diner; rijst of roti met sterk gekruide sausjes en vlees. Prima dus. Rond de middag heb ik er zo’n zeventig kilometer opzitten en dat vind ik tegenwoordig genoeg. Ik zoek en vind een hotel, douche, slaap een uur, luister muziek, lees (biografie van Narendra Modi) en rond half vier wandel ik de stad in. Het straatleven hier verveelt nooit! Rond zes uur diner (zie boven) en daarna naar mijn kamer. Ik bestel of zet koffie, selecteer de foto’s, maak mijn dagelijkse logboekaantekeningen, mis Rian en de kinderen, plan de route voor de volgende dag, kijk niet naar de Indische tv-zenders (wat een pulp) en ga (vroeg) slapen.
Er staat de laatste dagen een stevige wind. Het blijkt een restantje te zijn van een tropische cycloon die bij Chennai de kust dreigde te raken. Dat gevaar is afgewend, al kan ik het gevoel van ‘een gemiste kans’ niet helemaal verdringen… Een gevaar van een andere orde dreigde toen ik bedacht dat ik hier wel weer eens mijn tent op kon zetten. Had een mooi plekje gevonden tussen de rijstvelden, uit het zicht achter een paar palmbomen. Zat ik goed en wel, kwam de boer eraan, gewapend met een enorm kapmes. Gelukkig niet voor mij bedoeld maar voor de slangen die hier in groten getale voorkomen. Zijn waarschuwing heb ik toch maar serieus genomen en op zijn advies mijn kampement opgeslagen bij de tempel even verderop.
Genoeg over mijzelf. Het dagelijks leven in India is veel boeiender. Ik verbaas me steeds opnieuw en maak talloze foto’s. Als het mensen betreft, vraag ik uiteraard permissie. Wat vervolgens gebeurt, is dat allerlei omstanders op me af komen of ik van hen ook een foto wil maken… Ik heb een kleine selectie bij dit reisverhaal geplaatst. De foto’s spreken voor zich.
Succes!!
Mooi, kleurrijk allemaal, zowel verhaal als foto's! Kun je van die gedroogde rode pepers niet een fors aantal kilo's mee naar hier nemen? We hebben namelijk genoeg leerlingen, bij wie die wonderen zouden doen!
Hou je veilig!
Rémy
Blijf genieten van je laatste fietsweken!
Groetjes,
Leonoor
Mooie foto's, je zou zo het vliegtuig pakken om India te bezoeken. En weer een mooi verhaal voor in het Rondje.
Groeten!
Gr. Uit TiEL
Wens je nog een goede reis naar het einde, we horen nog.
Groeten joke.
Nog even de foto's: Straks in Sri Lanka is het omgekeerd: daar wordt vaak money gevraagd als je een foto maakt. Best lastig als je bv een groep mensen fotografeert. Tenzij je hard kunt rennen natuurlijk.
Hier schijnt het een beetje winter te worden; het is al wat kouder. Jij bent bijna op de evenaar. Och, verschil moet er zijn. Nogmaals: geniet er van. Ik zou de tocht nou maar gewoon afmaken.....
Die kraai redt het wel op één poot, maar die fiets!!!!!
Of je hiermee de eindstreep haalt, ik weet het niet.......
Ik had je nog zo gewaarschuwd na het zien van de foto "treinklaar maken" (verhaal treinen in India).
Nu ff serieus, dat verhaal, die krantekoppen, de belangstelling als jij begint aan je bordje pepers .......
Theo het ga je goed, ik zit hier voorlopig sprakeloos achter m'n pc.
Je moet 'm maar eens op school tentoonstellen, want net als jij doét ie 't toch maar....chapeau voor jullie beiden ( of is het nou "beide"?). Dat weet Rémy vast wel. Theo, ook chapeau voor je schrijfstijl. Ik geniet er elke keer weer van. Een warm weerzien met je geliefden toegewenst !!
Je bent er echt bijna... geniet er nog even heeeel erg van!!!
Hou je taai dit laatste stuk! Heel veel groeten!
Hopelijk is het laatste eind voor je fiets en jou, je bent er bijna
Nog een helen leuke tijd.
groeten joke
Zittende op het vliegveld van Chicago even wat "spare time" dus tijd voor een reactie: weer een prachtig verhaal, je moet wel wat avontuurlijk zijn ingesteld, getuige het verhaal met de slangen. nog een paar weken fietsen voor de vereniging met de familie; is ook wel weer een mooi vooruitzicht. Succes met de laatste km's.
Gr.Arnold
Dikke dikke kus Dymphi
deze reis hoeven we niet meer te maken, maar hebben we eigenlijk al meebeleefd. Knappe prestatie. Nu nog even genieten van je fietsavontuur en daarna van het weerzien van Rian en de kids.
gr. Cees en Johanna