De berg van de ark
15 september 2014 - Doğubayazıt, Turkije
Na bijna vijf weken Turkije te hebben doorkruist, ben ik in het uiterste oosten bij de berg Ararat aanbeland. Wat een magnifieke vulkaankegel is dat! Het omliggende gebergte mag er zijn, deze puist, met zijn besneeuwde top, steekt daar met 5137 mtr. een heel eind bovenuit. Een beklimming laat ik aan me voorbij gaan, wat eigenlijk een gemiste kans is; ìemand moet die Ark van Noach toch vinden… Maar enkele dagen uitzicht op deze berg, hoewel in nevelen gehuld, is al een mooi sluitstuk van mijn reis door dit fascinerende land.
Achteraf heb ik het mezelf niet gemakkelijk gemaakt. Ruim 2600 km. van noord naar zuid en van west naar oost. Met name het tweemaal doorsteken van het Taurusgebergte kostte de nodige kruim, maar dan heb je ook wat (gezien)! Soms cirkelden reusachtige roofvogels boven mijn hoofd. Uit mijn vroegere jongensboeken weet ik dat dit een veeg teken is en dus aanleiding om een extra rustdag in te plannen. Bijvoorbeeld in Hasankeyf, het prachtige dorp in de Tigrisvallei (bedankt Karin en Joop, voor de tip!), dat gedoemd is in het zich vormende stuwmeer te verdwijnen. Afgelopen weekend heb ik gebivakkeerd op ‘camping’ Lahazar, wat in feite een picknickplaats is. Ik heb het geweten. ’s Morgens om tien uur cirkelde links en rechts van mij de rook van de barbecues omhoog en om half elf zat ik aan mijn eerste kippenpoot.
De contacten met de Koerdische bevolking waren interessant en meestal hartverwarmend. Hoewel de cai (thee) zo langzamerhand mijn neus uitkomt, is het meestal startpunt voor een gesprek over hun politieke of economische situatie. Het valt me op dat veel Koerdische families minder dogmatisch met de islam omgaan. Vrouwen blijven bij het gesprek en het overkwam me –sinds heel lang- dat tienerdochters om de hoek van de deur stonden te giechelen vanwege mijn verschijning.
Het welvaartsverschil tussen west en oost is significant. Ter illustratie: In Istanbul kostte een (volledige) beurt bij de kapper nog 55 lira, in Dogubayazit in het oosten was dat 10 lira (wat overigens meer passend is bij mijn haardracht). In het vulkanische landschap rondom de Ararat is het leven voor de (dorps-)bewoners taai; in eenvoudige dorpjes lijkt elk gezin zich vooral voor te bereiden op de lange strenge winter. Bij elke woning verrijst een hooimijt voor de koe en de ezel en een opper mestkoeken voor de eigen verwarming…Dat laatste lijkt me niet overbodig, want ik moest nu al diep in mijn slaapzak kruipen om het ’s nachts warm te houden, terwijl het overdag toch 40 graden Celsius was!
Veel tijd om na te denken ook, tijdens de lange ritten en in mijn slaapzak. Over alledaagse, maar ook meer existentiële zaken. Waartoe zijn wij op deze aardkloot? Naar mijn mening vooral om lief te hebben en te ontdekken. Wat betreft het eerste: Ik heb veel moois achtergelaten en betrap me er soms op dat ik al verlang naar 31 december, als we mekaar weer zien in Colombo. Ben nu twee maanden van huis en krijg met enige regelmaat wat informatie door. De vakanties zitten erop, een nieuw collegejaar gestart. Er zijn mooie keuzes gemaakt maar ook teleurstellingen verwerkt. Op afstand ben ik enorm trots op alle vier, hoe ze uitdagingen aangaan of zich ‘herpakken’. Dat geldt nog meer voor Rian, die het mij mogelijk maakt deze reis te maken.
Maar eerst wachten nieuwe uitdagingen, in Iran! Ze verwachten me, want tijdens het kamperen langs de grens waren de Iraanse uitkijkposten hoog op de bergen niet te negeren. Ik heb er zelfs rekening mee gehouden bij het nachtelijke wildplassen om niet het risico te lopen dat mijn moeizaam verworven visum ‘besmet’ zou raken. Morgen laat ik de Ararat achter me, op weg naar het land dat volgens Laurens, een Belgische wereldfietser die ik ontmoette en die zo’n beetje de omgekeerde route maakt, nòg gastvrijer en goedkoper is. Kan bijna niet, maar ik kan niet wachten om het te ontdekken.
Ik sprak net even met mijn collega, toevallig de vrouw van jouw collega (de wereld is klein), dat het nu toch wel steeds spannender gaat worden. Bovendien hadden we al even niets meer "gehoord", maar daar is het weer: een fascinerend verslag. Prachtig. Op naar de volgende uitdaging. Ik hoef je geen worst voor te houden, maar ik had onlangs contact met Indi, de chauffeur/gids tijdens mijn reis door Sri Lanka en straks ook jullie begeleider (de wereld is klein). Hij heeft nu ook het adres van deze blog en kijkt uit naar een ontmoeting met jou. Die worst is niet nodig: je gaat toch wel voor je doel en weet dat de wereld niet klein is. Al fietsend zie je een enorme grote wereld. Geniet er van, met de wetenschap dat we komend weekend tijdens ons onvolprezen familieweekend het wel regelmatig over jou zullen hebben en je missen. Groet.
Naar aanleiding van je eigen aangeving nu dus maar eens: knap werk, Rian! En hartstikke moedig van je! Hou vol: nog maar drie maandjes!
En wat jouzelf betreft: nóg een geluk dat je bij ons zo door en door getraind bent in het omgaan met giechelende meiden, hè?!
Hou je veilig!
Rémy
In èèn woord...... SCHITTEREND.
Groetjes janny en hans
Een lezenswaardig verhaal weer, en met name ook hoe je beschrijft wat er in je om gaat. De tijd vliegt, zeg dat gerust. Veel plezier met het stuk van de route dat nu nog voor je ligt. Maar zo te lezen hoeven we je er niet op te wijzen om vooral te genieten van het moois dat je tegenkomt.
Succes met ontdekken van Iran.
grt. Henk
Ben weer benieuwd naar het volgende verhaal.
Het ga je goed joke v.d. Donk
Ook wij genieten steeds weer van jouw verhalen! Wat een geweldig avontuur. Toch wel wat anders dan de elfstedentocht! ! Groetjes Ate en jolanda
Wat kan jij schrijven! Het is alsof ik een boek lees en de plaatjes en vergezichten voorbij komen.
Geniet van alles om je heen, maar dus ook: van alles wat je achter hebt gelaten.
Liefde is een groot goed!
Groet van Saskia Veldhuis.
Na een dag vol zorgoverleggen, vergaderingen en mails is het heerlijk jouw verhalen te lezen. Fiets ze, terwijl wij hier 'durdoen' en geniet van wat het je brengt.
Warme groet,
Marink
Blijf vooral scherp !!
groet van Janny en mij.
Allereerst theo je verhalen zijn zo pakkend geschreven,er schuilt een auteur in jou.
Zorg goed voor je zelf,en geniet van deze bijzondere ervaring.
dikke kus Dymphi.
Weer een flinke etappe met prachtig beschreven ervaringen. We blijven genieten van je schrijverskunst, waarmee je zo mooi je ontmoetingen beschrijft. Het lijkt ook wel of je niet met de fiets bent .... geen ontberingen?, behalve de kou in je slaapzak? Zet hem op!
Groetjes Gerard en Gerda
wat super dat je in Hasankeyf geweest bent!!! Inderdaad heel erg dat deze plaats er binnenkort niet meer zal zijn. Nu op naar Iran. Ik ben zo benieuwd. Ik kan me er nog veel van herinneren en dat zijn alleen maar mooie en hele fijne!
Geniet ervan.
lfs,
Karin
We blijven je volgen. مع تحياتي
PS: het camping meubilair op de camping van Hasankeyf komt ons bekend voor (vanuit Dreumel)!
super leuk om weer te lezen en de foto's te zien!! Heel veel succes en geniet!
Geweldig om jouw belevenissen te lezen. Ik zie vooral uit naar Iran: het onbekende waarvan de verhalen gaan dat er niets mag maar alles stiekem gebeurt, met de tientallen verschillende bevolkingsgroepen zoals Iraniërs zelf maar ook Armeniërs en Azeri's. Ik ben benieuwd of je daar nog iets van meekrijgt. Pas goed op jezelf maar geniet vooral. ik doen dat ook door jouw verhaal.
Zo gaat het allemaal door.Theo zet het voort hopelijk horen we weer veel van je. lieve groeten jokev.d.D